تحمل پذیری

تحمل پذیری بدن نسبت به ماده مخدر به صورت نیاز به افزایش مقدار مصرف برای دست یافتن به اثراتی است که قبلاً با مقدار کمتری حاصل می شد، بروز می‌کند. در مورد مصرف کننده بار اول یا مصرف پزشکی، مقدار مؤثر هروئین در طیف ۵ تا ۱۰ میلی گرم می باشد و برای مصرف کننده ای که عادت نکرده مقدار ۲۰۰ میلی گرم احتمالاً کشنده خواهد بود، اگر چه افراد غیر معتادی با مقدار افراطی ۳۵۰ میلی گرم نیز زنده مانده اند.

هر چه تحمل مصرف کننده دایمی بیشتر می شود، قادر به مصرف مقدار رو به افزایش خواهد بود. بیشترین مقدار مصرف روزانه هروئین خالص از لحاظ دارو شناختی ۹۰۰ میلی گرم می باشد.

این مقدار مصرف روزانه یک مرد کانادایی بود که بیش از ۴۰ سال به هروئین معتاد بود.

با این حال او مقدار مصرف خود را از ۱۶۰۰ میلی گرم به این مقدار کاهش داده بود و هنگامی که نخستین بار در یکی از کلینیک های مواد مخدر لندن حضور یافت، کارکنان تردید داشتند که او چنین مقدار گرانی را مصرف کرده باشد. بنابراین از او خواستند که تحت نظارت آن ها مقدار مصرفی خود را تزریق کند.

پس از نخستین تزریق ۱۶۰ میلی گرمی هروئین، اعلام داشت که احساس «بیقراری کمتر» می‌کند و برای صرف ناهار بیرون رفت. در خلال یک دوره چهار ساعته هفت بار کل مقدار ۱۰۰۰ میلی گرم هروئین و ۶۰۰ میلی گرم کوکائین را به خود تزریق کرد.

حتی این مقدار به هیچ وجه رکورد محسوب نمی‌شود. در کشور هایی که هروئین ساخته می‌شود، برخی مصرف‌کنندگان تحمل خود را به مقادیر نجومی رسانده اند. در برخی بخش‌ های پاکستان، مقادیر روزانه بیش از ۴ گرم (۴۰۰۰ میلی گرم) رایج است و مقادیر ۱۰ گرم در روز امری غیر معمول نیست.

بالاترین مقدار مصرف در پاکستان ۱۶ گرم در روز بود که توسط یک نفر پاکستانی در حضور من کشیده شد.

حد مصرف مواد افیونی

به نظر می‌رسد که برای یک مقدار مواد افیونی که بدن قادر به تحمل آن است حد شناخته شده ای وجود نداشته باشد. تحمل و عادت نسبت به برخی تأثیرات مواد افزودنی و پس از یکبار مصرف شروع می‌شود.

سایر تأثیرات تا حدودی به تحمل مواد مقاومند و با این همه بعضی دیگر از اثرات تقریباً به طور کامل نسبت به گسترش تحمل مقاومت می کنند.

اکثر کتاب‌ های داروسازی و اکثر معتادان موافقند که با استفاده مکرر از ماده مخدر آن حالت لذت و سرمستی حاصله خیلی سریع از بین می‌رود. زمانی تصور می‌شد که تمام معتادان به مواد افیونی به ناچار مقادیر بیشتر و بیشتری را برای جبران تحمل بدن مصرف خواهند کرد تا به آن نشئگی و حظ اولیه دست یابد اما این امر همواره رخ نمی دهد.

بسیاری از معتادان مصرف روزانه خود را در یک سطح خاص ثابت نگه می‌دارند و به شرط آنکه بتوانند عرضه منظمی را به دست بیاورند، از ادامه مصرف همان مقدار از ثابت احساس رضایت می‌کنند. به این دلیل گرایش به افزایش میزان مواد مخدر مصرفی بیشتر برای ارضای نوعی نیاز روانی است تا انعکاس محض نیازهای جسمی.