درمان وابستگی به الکل معمولاً از دو مرحله تشکیل می شود. سم زدایی و توان بخشی. مرحله سم زدایی اولیه با علائم ترک حاد سر و کار دارد. در مرحله توان بخشی سعی در جلوگیری از عود اعتیاد و ایجاد سبک زندگی سازگار با پرهیز طولانی مدت است.
سم زدایی در ترک الکل
در حالی که سم زدایی به طور گسترده به عنوان یک حوزه دارویی پذیرفته شده است، توان بخشی، در عمل بالینی، به طور سنتی شامل مداخلات روان شناختی و روان درمانی متشکل از روان درمانی فردی و گروهی، درمان های شناختی- رفتاری و گروه های خودگردان مانند مشروبات الکلی ناشناس است. داروهایی که در ترک و جلوگیری از عود الکل به کار می روند شامل دی سولفیرام، نالتروکسان، آکامپروسات و گاباپنتین است.
استفاده از دی سولفیرام در ترک الکل
این دارو به علت مهار الکل دهید روژناز در مصرف توأم با الکل موجب بروز مسمومیت و عوارض شدید تهوع، استفراغ و دیسفوریا می‌شود. در یک مطالعه وسیع سبب افزایش پرهیز نشد. دی سولفیرام حتماً باید پس از اتمام سم زدایی مصرف شود.
استفاده از نالتروکسان در ترک الکل
یک آنتاگونیست مواد افیونی است که طبق یک پژوهش مصرف آن در مقایسه با پلاسبو سبب کاهش مصرف سنگین الکل و تعداد دفعات مصرف الکل می شود. این دارو در پژوهش ها مؤثر اما این اثر متوسط گزارش شده است.
توأم کردن نالتروکسان با رفتار درمانی شناختی سودمندی آن را افزایش می دهد. این دارو را می‌توان همراه الکل مصرف کرد. کارایی نالمفن معادل آن ارزیابی نشده است.
استفاده از آکامپروسات در ترک الکل
این دارو در آمریکا مورد تأیید قرار گرفته است. اثر آن در مطالعات در مقایسه با دارونما برتر ۱۲% در مقایسه با ۵% دارونما بوده است. در دو مطالعه در مقایسه آکامپروسات با نالتروکسان داروی دوم برتر بود عوارض آکامپروسات تهوع گذرا، سر درد، نفخ شکم، درد شکم، پارستزی و راش های جلدی توصیه می شود. این دارو پس از شروع پرهیز مصرف شود. در نارسایی کلیوی بهتر است مصرف نشود و در صورت مصرف دوز آن نصف شود.
استفاده از گاباپنتین در ترک الکل
یک داروی گابا ارژیک نیز برتر از دارونما بوده ویار به مشروبات الکلی را کاهش می دهد.
