هروئین ناخالص
هروئین ناخالص (خیابانی) همیشه با مواد دیگر به صورت مخلوط عرضه میشود که این مواد عبارتند از: شکر، نشاسته، شیرخشک، کینین، استریکینین، دیازپام، دیفن هیدرامین و غیره. میزان خلوص و مقدار ماده مؤثر در هروئین (خیابانی) معلوم نیست و به همین علت همیشه خطر مرگ و مسمومیت با آن وجود دارد.
شیوه مصرف هروئین
هروئین معمولاً به صورت تزریقی، تدخینی، انفیه و استنشاقی مصرف میشود. رایج ترین شکل مصرف هروئین تزریقی است، دفعات تزریق تا روزی چهار بار می رسد. تزریق وریدی بیشترین و سریع ترین اثر را دارد. هفت الی هشت ثانیه پس از تزریق وریدی حالت نشئه حاصل میشود.
این اثر در تزریق عضلانی پس از ۷ الی ۸ دقیقه، در استنشاق و تدخین ۱۰ الی ۱۵ دقیقه است. گرچه شکل تدخین و استنشاقی «راش» سریع ایجاد نمیکند. انستیتو ملی اعتیاد دارو تمام اشکال مصرف هروئین را اعتیادآور دانسته است. متاسفانه به علت گرانی و کمبود تریاک در سال های اخیر میزان بیشتری از تغییر مصرف تریاک به هروئین دیده میشود که نگران کننده است.
آثار سریع هروئین در بدن
راش یک حالت لذت سریع توام با گرگرفتگی، احساس گیجی، احساس خشکی دهان، سنگینی در انتها و خارش شدید است که ممکن است با تهوع و استفراغ همراه باشد. پس از اثر اولیه، احساس گیجی به مدت چند ساعت و تیرگی عملکرد روانی، فروکش کردن درد و کاهش کارکرد قلب و ریه تا حد مرگ ممکن است ایجاد شود.
قدرت جذب سریع هروئین
هروئین بلافاصله بعد از تزریق یا استنشاق، از سد خونی مغز عبور کرده و در مغز به مورفین تبدیل شده و سریعاً به گیرندههای افیونی می چسبد. شدت راش بستگی به مقدار مصرف و سرعت ورود ماده به مغز و اتصال به گیرنده ها دارد. اعتیادآوری ویژه هروئین به خاطر همین سرعت ورود به مغز است.
هروئین سبب مهار لوکوس سرولوس و فعال سازی نورون های دوپامینرژیک هسته اکومبنس می شود.
اعتیاد به هروئین
اعتیاد یک بیماری مزمن عود کننده است که با رفتار داروجویان اجباری و با تغییرات عصبی شیمیایی و مولکولی در مغز مشخص میشود. مصرف کنندگان هروئین در ادامه وابستگی، به تدریج وقت و انرژی بیشتری صرف کسب و مصرف هروئین می کنند. برای یک معتاد هدف اولیه زندگی جستجو و مصرف ماده مخدر است.
وابستگی جسمی به هروئین
وابستگی جسمی با دوزهای بالاتر ایجاد میشود و با پیدایش وابستگی جسمی، بدن به وجود مواد مخدر تطابق یافته و با کاهش ناگهانی، سندروم ترک اعتیاد پدید میآید.
سندروم ترک هروئین چند ساعت پس از قطع مصرف هروئین به وجود می آید. علائم سندرم ترک هروئین عبارتند از: بی قراری، دردهای عضلانی و استخوانی، بیخوابی، اسهال، استفراغ، سیخ شدن موها (حالت بوقلمون سرد)، حرکات پاها.
مدت زمان سندروم ترک هروئین
اوج سندروم ترک هروئین بین ۲۴ تا ۴۸ ساعت پس از آخرین مصرف می باشد و پس از یک هفته فرو می نشیند. معهذا و در بعضی از بیماران علائم سندروم ترک اعتیاد چند ماه ادامه مییابد. سندروم ترک اعتیاد در فرد بالغ و سالم کشنده نیست. گرچه برای جنین زن حامله می تواند کشنده باشد.
عوارض طبی مصرف هروئین
شامل ابتلا به ایدز و هپاتیت، اندوکاردیت، آرتریت و دیگر مسائل روماتولوژیک، کلاپس وریدی، عفونتهای باکتریال عروق خونی، آبسه ها و دیگر عفونت های بافت نرم (سلولیت و غیره)، بیماری های کبد و کلیه، پنومونی و سل و ارسال لخته های خونی به ریه، کبد، کلیه و مغز می باشند.