افراد معتاد به انواع مواد مخدر، الکل، مواد توهم زا و مواد روانگردان دچار اختلالات مختلف روانی می شوند.
درمانگران باید نسبت به افکار خودکشی در افراد افسرده وابسته به مواد مخدر هوشیار باشند. خطر زمانی بیشتر خواهد شد که بیمار از احساس ناامیدی و درماندگی شدید حرف بزند و دورنمای مثبتی برای آینده اش نداشته باشد.
درماندگی و خودپنداره منفی تحت تأثیر باورهای منفی ناکارآمد هستند، مانند: امیدی به آینده نیست، من بدشانس هستم، هیچ کس مرا نمی خواهد و غیره.
در صورت وجود افکار خودکشی همراه با طرح و نقشه جدی برای به اجرا در آوردن آن، ارجاع بیمار برای بستری شدن ضروری است اما وجود افکار خودکشی بدون طرح و نقشه فرصتی است برای شما تا به کمک فنون شناختی، افکار خودآیند و باورهای منفی برانگیزاننده افکار خودکشی را به چالش بکشید.
مواردی که فرد معتاد به مواد مخدر را به سمت خودکشی سوق می دهد
ناتوانی در ترک مواد مخدر، سرزنش اطرافیان، از دست دادن کار و فروپاشی زندگی زناشویی از جمله مواردی هستند که ممکن است فرد افسرده معتاد به مواد مخدر را به سمت خودکشی سوق دهند.
راه کارهای مورد نیاز برای کنترل افکار خودکشی در فرد معتاد به مواد مخدر
فن شناختی بررسی دلایل زندگی و مرگ، فرصتی برای بیماران فراهم می کند تا به موضوع انتحاب مرگ و زندگی جدی تر فکر کنند. قرارداد درمانی و درخواست از بیمار برای تماس با شما در صورت داشتن افکار خودکشی روش مفید دیگری است. شناسایی مشکلات و مسائلی که به ناامیدی و درماندگی بیمار دامن می زنند راه دیگری برای کنترل افکار خودکشی است.
تهیه لیست مشکلات برای کنترل افکار خودکشی در فرد معتاد
در این راستا، درمانگر و بیمار به کمک هم فهرستی از مشکلات بیمار تهیه کرده و سپس به کمک مهارت حل مسئله به صورت مشارکتی در جلسه درمان راه حل هایی را برای آنها جست و جو کنند.
ملاقات با خانواده، درخواست برای ایجاد محیطی امن و بی خطر و مراقبت و حمایت از بیمار ضروری است، زیرا در موارد بسیاری تمایل به خودکشی، از فشار روانی محیط زندگی و رفتار نامناسب اطرافیان بیمار سرچشمه می گیرد.
درخواست از بیمار برای نگارش احساسات خود یا صحبت درباره آن با فرد قابل اعتماد، راهبرد دیگری است که در وضعیت بحرانی که فکر خودکشی بیمار را تحت فشار قرار می دهد، می تواند از تنش و ناراحتی بیمار بکاهد و موقتاً او را آرام کند.
خلق مضطرب در کنترل افکار خودکشی در فرد معتاد به مواد مخدر
اضطراب، ناشی از بیش برآورد خطر یا وجود تهدید احتمالی و دست کم گرفتن توانایی خود برای مقابله با خطر است. هسته محوری اضطراب عبارت است از احساس آسیب پذیری، اطمینان نداشتن و نا امنی. وقتی فرد خود را در رویارویی با برخی موقعیت های بالقوه تهدید آمیز، آسیب پذیر احساس می کند، اضطراب را تجربه می کند.
در واقع، نشانه های اضطراب تحت تأثیر ارزیابی فرد از خطر یا تهدید بالقوه ایجاد می شود. ارزیابی فرد از موقعیت های تهدید آمیز به دو دسته ارزیابی اولیه و ثانویه طبقه بندی می شوند:
ارزیابی اولیه برای کنترل افکار خودکشی در فرد معتاد به مواد مخدر
در ارزیابی اولیه فرد خطر را احساس می کند، برای مثال، فرد مبتلا به اضطراب اجتماعی در صورت حضور در جمع دچار اضطراب می شود، زیرا فکر می کند دیگران او را ارزیابی و تحقیر می کنند.
ارزیابی ثانویه برای کنترل افکار خودکشی در فرد معتاد به مواد مخدر
به معنای ارزیابی توانایی خود برای مقابله با خطر است. برای مثال: من نمی توانم از عهده صحبت در جمع برآیم. پیامد طبیعی این ارزیابی های منفی نگرانی و اضطراب است.
